Na jaren een column op de mat. Op onze website bestaat een platform waar ik ze frequent zal plaatsen. In een eerder leven maakte ik deel uit van Het Schrijvershuis waar meeslepende literaire uren werden beleefd. Een speeltuin voor beginnende en wat gevorderde schrijvers. Ik heb daar mooie herinneringen aan. Het leverde een stimulans de kunst en durf om een personage aan te meten en afstand te nemen van jezelf. Los te laten waardoor verhalen ontstaan en ontplooien, even later ontmoet je jezelf wel weer. Vanuit ons souterrain het uitzicht naar de gracht, de oude muren die de binnenstad van Amersfoort omarmen. Deze ruimte geeft een prachtige gelegenheid tot schrijven.
Loslaten en ontmoeten levert een frame op waar realisme en hypothese elkaar mogen ontmoeten. Van een ultieme wens of droom, je hebt het niet in de hand en de bereidheid van een ander nodig. Een wereld van hoop, geluk en soms ontmoediging. Zomaar, bij een stil moment reist het geheugen zwervend af langs belopen paden, er doemen herinneringen op. Het verwoorden van een ervaring aan een naaste vervreemd de waarheid omdat het zo moeilijk weer te geven is. Kunstenaar Marina Abramovic laat zien in haar performance een ultieme vorm van ontmoeten. Ulay, haar ex en ook kunstenaar ontmoet haar, onaangekondigd, na 10 jaar aan een tafel. MoMa 2010 New York. Zonder woorden spreken ogen hun verleden gehuld in tranen van historisch geluk en pijn. Loslaten – gewild of ongewild – kan nodig zijn om een indrukwekkende ontmoeting te mogen beleven. De veiligheid naast elkaar te blijven wandelen vanuit de angst elkaar te verliezen of niet los te laten maakt een ontmoeting niet mogelijk. Andersom is ook een waarheid, namelijk: niet los te willen laten mijn liefde elke dag te mogen en blijven ontmoeten.
